کد مطلب:34811 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:8

گنجینه پرسمان » اعتقادات

در خطبة اوّل نهج البلاغه از حضرت علي‎(ع) نقل شده است‎ كمال توحيد خدا، اخلاص براي اوست و كمال اخلاص، نفي صفات از خداست. چگونه مي‎توان گفت كه كمال توحيد و يگانگي او، در گرو نفي صفات از اوست؟!

دليل اين موضوع را دركلام خود اميرمؤمنان(ع) در همين خطبه مي​خوانيم «لِشَهادَهِ كُلِّ صَفْهٍ اَنَّها غَيْرُ الْمَوصُوفِ وَ شَهادَهِ كُلِّ مَوْصُوفٍ اَنَّهُ غَيْرُ الصِّفَهِ»



در بحثهاي مربوط به صفات خدا ثابت شده است كه صفات خداوند عين ذات پاك اوست و مانند صفات بشر زايد بر ذات نيست، به اين معني كه در صفات ممكنات، ذات چيزي است و صفت چيزي ديگر؛ مثلاً، علم غير از ذات ما و عارض بر ذات ماست، ولي صفات خداوند چنين نيست، يعني علم او عين ذات اوست و به عبارت ديگر ذاتي است كه تمام علم، تمام قدرت و تمام حيات است، بنابراين منظور حضرت از اين كه كمال توحيد و اخلاص، نفي صفات از خداست، نفي چنين صفات زايد بر ذات ميباشد.



هنگامي كه ميگوييم ما علم داريم، علم چيزي است و ما چيزي ديگر، در آغاز عالم نبوديم و تدريجاً علم آموختيم، اگر از آغاز هم معلوماتي ميداشتيم، باز«علم» ما غير از اصل وجود ماست، يا صحيحتر بگوييم گوشهاي از وجود ما را تشكيل ميدهد.



همچنين قدرت و توانايي ما كه در عضلات و اعصاب ما نهفته است، گوشة ديگري از وجود ما را تشكيل ميدهد و اين هر دو باهم اختلاف دارند و دو گوشة متمايز از وجود ما هستند.



اين وضع «صفات» ماست كه نه عين ذات ما و نه عين يكديگر هستند.



امّا در خداوند چنين نيست، ذات او عين علم، عين قدرت و عين حيات و ادراك است؛ يعني علم او گوشهاي از ذات پاك او و قدرت گوشة ديگري را تشكيل نمي دهد، تمام ذات او علم و تمام آن قدرت است. بنابراين قدرت او هم عين علم او ميباشد.

---

معارف اسلام


ايت الله مكارم شيرازي